Sekcja ds. Codziennej Praktyki

Nie zostałam pisarką ani dziennikarką. Jeszcze w podstawówce myślałam, że to moja przyszłość. Odręcznie pisane wypracowania a z czasem dłuższe teksty do gazetki szkolnej, były dla mnie źródłem satysfakcji. Medycyna okazała się ważniejsza. W 2007 r. zostałam lekarzem. Z pisania nie zrezygnowałam. Od kilku lat tworzę bloga a ponadto widzę siebie piszącą z lekarzami. Uważam, że pisanie i medycyna współgrają ze sobą dla korzyści pacjentów i lekarzy. 

Angażuję się w to, co robię. Czasem sprawy odkładam na później. Miewam trudności z podjęciem decyzji, bo każdy aspekt chcę przeanalizować. Nauczyłam się, że nadanie narracji sukcesom czy porażkom pomaga mi na radzenie sobie z emocjami. Pisząc, ćwiczę uważność i przyglądam się

sprawom z dystansu. 

Chcę, aby mój przekaz był klarowny i wzbudzał zrozumienie i zaufanie u odbiorcy. Moim mottem są słowa Jerome Groopmana „Doświadczeni lekarze starają się patrzeć oczami pacjenta. I pomagają pacjentom spojrzeć na siebie oczami lekarza.” Mam małe doświadczenie w kreatywnym pisaniu i medycynie narracyjnej. Próbuję pisaniem zarazić lekarzy, przez nieformalne spotkania, warsztaty w Bydgoskiej Izbie Lekarskiej czy prowadząc Sekcję ds. Codziennej Praktyki Polskiego Towarzystwa Komunikacji Medycznej.

Nie lubię utraty czasu, lenistwa i boję się agresji. Nie chcę być sfrustrowanym, wypalonym lekarzem, który poddał się bezdusznemu systemowi. Chciałabym rozwijać się w zakresie umiejętności komunikacyjnych, których na co dzień potrzebuję jako pediatra. Nie osiągnę tego sama. Wysoko cenię sobie ćwiczenia w grupie, na żywo, odtwarzanie sytuacji, opinie innych. Dlatego zapraszam do sekcji każdego zainteresowanego lekarza. Wierzę, że razem możemy zmienić więcej niż w pojedynkę.